Blog

การพัฒนาตัวเองของคนศูนย์ใจ คนเบอร์ 2 เบอร์ 3 และเบอร์ 4 คนกลุ่มนี้ พยายามสร้างภาพลักษณ์ เพื่อให้ผู้อื่นตอบสนองกลับมาอย่างที่ตนต้องการ มีความกังวลว่าคนอื่นจะมองเขาอย่างไร สุดท้ายผลที่เกิดตามมาคือ ความรู้สึกว่าไม่มีใครเห็นคุณค่าตัวตนที่แท้จริงของพวกเขา ทำให้รู้สึกเศร้า ซึ่งเป็นอารมณ์ที่เกี่ยวกับศูนย์ใจ * ตัวอย่างคนมีชื่อเสียงศูนย์ใจ จากการวิเคราะห์ของผู้เชี่ยวชาญเอ็นเนียแกรมหลายท่าน บุคลิกภาพคนเบอร์ต่างๆ ในศูนย์ใจที่เกิดจากการสร้างภาพลักษณ์ เบอร์ 2 สร้างภาพลักษณ์เป็นคนน่ารัก ใจดี

การพัฒนาตัวเองของคนศูนย์กาย คนเบอร์ 8 เบอร์ 9 และเบอร์ 1 ล้วนอยู่ในศูนย์กาย ซึ่งคนกลุ่มนี้เชื่อมั่นในสัญชาตญาณของตน แต่มีวิธีที่ไม่เหมือนกันในการควบคุมความโกรธ ที่เป็นอารมณ์หลักของศูนย์กาย * ตัวอย่างคนมีชื่อเสียงศูนย์กาย จากการวิเคราะห์ของผู้เชี่ยวชาญเอ็นเนียแกรมหลายท่าน บุคลิกภาพคนเบอร์ต่างๆ ในศูนย์กายที่ตอบสนองต่อความโกรธ เบอร์ 8 จะแสดงความโกรธที่พุ่งออกมาจากช่องท้องได้ทันที โดยเชื่อว่าเป็นเพียงพลังที่ต้องปลดปล่อยออกไป เบอร์ 9 จะหลีกเลี่ยงความโกรธทั้งของตัวเองและของผู้อื่น แล้วพยายามไกล่เกลี่ยความขัดแย้งเพื่อสร้างความกลมกลืนราบรื่น

สำหรับผู้ที่เรียนเอ็นเนียแกรม (นพลักษณ์) แล้วได้ค้นพบเบอร์ตัวเองจริงๆ จะรู้สึกว่า เอ็นเนียแกรม เป็นเครื่องมือที่ทำให้คุณเห็นแบบแผนตัวตน จุดอ่อน ความเชื่อ แรงจูงใจ mind set ฯลฯ ที่ชัดเจนอย่างน่าทึ่ง แต่หากคุณหยุดการเรียนรู้ที่ตรงนี้ผมอยากบอกว่า จะเป็นเรื่องน่าเสียดายอย่างยิ่ง เพราะ สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงแค่ “จุดเริ่มต้น” เท่านั้นเอง เพราะแก่นสำคัญที่สุดของเอ็นเนียแกรมนั้นอยู่ที่ว่า คุณจะพัฒนาตนเองอย่างไร

คุณเป็นแบบนี้บ้างหรือไม่? รู้ว่ามีงานหรือเรื่องที่ต้องทำ แต่ก็ผัดผ่อนไปเรื่อย จนบางครั้งเผลอลืมไปเลย รู้ตัวว่าต้องลดน้ำหนัก หรือออกกำลังกาย แต่กลับชอบกินขนม ของหวาน จุบจิบ หรืองีบหลับในเวลาว่าง รู้และตั้งใจจะยื่นภาษีแต่เนิ่นๆ แต่ไม่รู้ยังไง กว่าจะยื่นได้ก็วันสุดท้ายเสียแล้ว ฯลฯ จนเหมือนกับว่า สิ่งที่เราทำจริงๆ ช่างต่างจากสิ่งที่เรารู้ว่าต้องทำ จะทำ หรือควรทำ เกอร์ดจีฟ

“เธออยากจะอยู่กับสำนึกผิดติดตัว ก็ตามใจ”  ครั้งแรกที่ผมได้ยินคำพูดนี้ ก็ตอนเรียนอยู่ประถมหนึ่ง  ในใจตอนนั้นคิดว่า เป็นคำพูดที่โง่มาก  เพราะผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนั้นเลยสักนิด  และไม่มีวันที่จะรู้สึกด้วย ครูพูดใส่ผมแบบนั้น ก็เพราะผมแอบเอาสีเทียนไปโยนทิ้งในโถส้วม แต่ผมก็เถียงครูคอเป็นเอ็นว่า ผมเปล่า ผมเปล่า ไม่แปลกเลยที่ผมจะไม่ได้สำนึกเสียใจอะไรกับเรื่องแค่นั้น  แต่ที่งงมากคือ ทำไมครูถึงคิดว่า ผมจะต้องสำนึกผิด ละอายใจอะไรด้วย   สิ่งสำคัญในชีวิตของผมไม่ใช่เรื่องการมีเกียรติ