Blog

ฉบับที่แล้ว เกริ่นนำถึงปัจจัยหนึ่งที่ทำให้การพัฒนาพนักงานไม่ได้ผลอย่างที่คาดหวังไว้ นั่นคือ การขาดความรู้ ความเข้าใจเรื่องคนอย่างแท้จริง ครั้งนี้ ผมจึงขอยกตัวอย่างเพื่อให้เห็นภาพชัดเจนขึ้นว่า ทำไมจึงเป็นเรื่องยากมากที่จะทำให้เกิดการพัฒนาเปลี่ยนแปลงอย่างยั่งยืน ถ้าเราไม่เข้าใจคนอย่างลึกซึ้งถึงที่มาของพฤติกรรม ในการทำงาน คุณน่าจะเคยเห็นคนประเภทมักเชื่อว่ามีหลักการที่ถูกที่สุดที่ต้องยึดถือ หรือมีกรอบการปฏิบัติงานที่เข้มงวดมาบ้าง หรือ อาจเคยเจอคนอีกประเภทที่เชื่ออย่างสุดใจเลยว่า ความประมาทเป็นหนทางสู่ความตาย และคิดว่าตัวเรามีอันตรายอยู่รายรอบ จึงต้องระวัง ไม่ทำอะไรที่เสี่ยงทั้งนั้น คนทั้งสองแบบนี้ หากไม่รู้ตัวเอง

ขึ้นต้น บทความด้วยคำถามนี้ ไม่ได้เพื่อชวนทะเลาะตั้งแต่ต้นปีแต่อย่างใดครับ เพียงแต่อยากให้ผู้อ่านที่อยู่ในวงการพัฒนาบุคลากรโดยตรง และผู้บริหารที่มีบทบาทเกี่ยวข้องได้ฉุกคิด ถึงความจริงที่ว่า…เหตุผลสำคัญข้อหนึ่งที่ทำให้การพัฒนาพนักงานไม่ได้ผลอย่างที่คาดหวังไว้ นั่นคือ การขาดความรู้ ความเข้าใจเรื่องคนอย่างแท้จริง ลองคิดดูเล่นๆ ก็ได้ครับว่า คุณมีความรู้ความเข้าใจเรื่องคน ดีแค่ไหน? ถ้าคะแนนเต็มสิบ คุณให้คะแนนตัวเองเท่าไร? หรือเอาง่ายๆ ก็ลองนึกถึง “ตัวคุณเอง” ก็ได้ ถ้ายังรู้สึกว่า ไม่ค่อยเข้าใจตัวเอง

เคยสังเกตไหมครับ ว่าหลายๆ คนมักคาดหวังว่า คนอื่นจะต้อง คิด ทำ หรือ เชื่ออย่างที่เราคิด เมื่อไม่ได้ดังใจ ก็หงุดหงิด อารมณ์เสีย ทั้งๆ ที่ก็รู้แก่ใจว่าคนรอบตัวที่เรารู้จักนั้น มีความแตกต่างจากตัวเอง นั่นเป็นเพราะ เราไม่รู้ชัดเจนยังไงล่ะครับ ว่าแต่ละคนเป็นแบบไหน และต่างจากเราตรงไหนบ้าง การแบ่งประเภทคนไม่ใช่เรื่องใหม่ ตั้งแต่อดีตแล้วที่มีการพยายามแบ่งคน